Trzy

Anthony Stark

Obudziłem się z piekielnym bólem głowy. Powieki nie chciały się otworzyć, a w gardle miałem pierdoloną Saharę. Niby powinienem się do tego przyzwyczaić, ale ostatnio traciłem nad tym kontrolę. Zalewałem się w trupa, bo czułem, że tylko to mi pomoże jakoś odciąć się od bólu i poczucia winy. Ale to był tylko chwilowe. Kiedy tylko znów choć trochę wytrzeźwiałem, poczucie winy wracało ze zdwojoną siłą i w towarzystwie wstydu.

Nie miałem odwagi, by podnieść ten pierdolony telefon i zadzwonić do Pepper. Na początku zamierzałem, ale znając kobiety... W sumie chyba nikt ich nie zna. Prędzej Hollywood znajdzie mnie martwego w rowie, niż zrozumiem, co tak właściwie zrobiłem źle. Wiele razy zapominałem o rocznicach, urodzinach i przeklętych imprezach rodzinnych. A Pepper zna mnie nie od dziś. I nigdy się o to nie złościła aż tak poważnie.

Gdy bóle głowy na chwilę ustały, otworzyłem oczy. Znajdowałem się w jednej ze swoich sypialni w Stark Tower, choć nie miałem pojęcia dlaczego i jak. Podniosłem się do pozycji pol leżącej i skręciłem tułów w lewo, gdzie powinna się znajdować szafka a na niej szklanka wody i tabletki na kaca. Dzięki Bogu, była tam! Połknąwszy lekarstwo, wodę wypiłem duszkiem. Nawet jeżeli nie zadziała naprawdę, może przynajmniej na zasadzie placebo. Odetchnąłem z ulgą, gdy skończyłem.

– Jarvis, który mamy dzień... i rok? – spytałem swojego cyfrowego lokaja, którego sam stworzyłem. W głowie miałem czarną dziurę i nie zdziwiłbym się, gdybym przespał dekadę.

– 7 października 2016 roku, godzina 21.16 i 32 sekundy, sir.

Znów odetchnąłem z ulgą. Przespałem tylko pół dnia.

– Jak znalazłem się w hotelu?

– Panienka McCarter zadbała o to, by wrócił pan bezpiecznie. Przekupiła barmana pobliskiego baru, w którym znalazł się pan o godzinie 10.

– To ten bar jest otwarty rano? – zdziwiłem się, podnosząc powoli z łóżka. Ból głowy nasilił się.

– Właściwie to nie, sir, ale…

Zaśmiałem się pod nosem. No ładnie.

– Czy ubolał na tym mój budżet? – przerwałem sztucznej inteligencji.

Wspomnienia powoli do mnie wracały. Alkohol na blacie przede mną, skrzywiona twarz Dave’a, gdy podawał mi kolejne szklanki, niewyraźne wspomnienie mojej rozmowy z Holly i to, jak jej groziłem.

– Nie. Nadal jest pan w pierwszej piątce najbogatszych ludzi na świecie.

– Dobrze. To wystarczy – oznajmiłem, kończąc tym samym rozmowę. Z ciężkim westchnieniem podszedłem do wielkiej, białej szafy, na której drzwiach wisiało lustro. Nie wyglądałem najgorzej, choć miewałem lepsze dni… kogo ja próbowałem oszukać?! Wyglądałem fatalnie. Brudny, w pogniecionej, bordowej marynarce i czarnej koszuli, z tłustymi włosami i nieopanowanym zarostem. Przebrałem się jak najprędzej, byle tylko pozbyć się już tych śmierdzących ciuchów. Był weekend, późna godzina i zapewne nikogo nie było w Stark Tower.

No może oprócz Hollywood. Często brała nadgodziny, żeby dokończyć pracę, co bardzo mnie dziwiło. Żadna z moich poprzednich asystentek nie brała tak poważnie tej pracy. Zazwyczaj ważniejsze było dla nich życie prywatne, pół godziny przed zakończeniem pracy już były praktycznie gotowe do wyjścia. Co prawda nie denerwowały mnie też aż tak bardzo jak Holly, ale ona się stara… i może to mnie w niej drażni. Tak bardzo przypomina mi Pepper – zacięta i wytrzymała.

Przebrałem się w szare dresy. Zanim wezmę prysznic, postanowiłem przejść się do kuchni po kolejną porcję wody i coś do zjedzenia. Wyszedłem z sypialni na korytarz. Z każdym kolejnym krokiem przebłyski wspomnień wracały do mnie. Głównie picie i bezsensowne rozmowy z tym barmanem.

– Stark?

Odwróciłem się i przede mną stanęła Hollywood. Ubrana w zwykła bluzę i jeansy, stanowiła dla mnie rzadki widok, choć musiałem przyznać, że w tym wydaniu nie wyglądała najgorzej. Jednak o wiele bardziej wolałem ją w obcisłej sukience i szpilkach, które skutecznie wydłużały jej szczupłe nogi.

– O! Hollywood! Tak myślałem że Cię zastanę. Co powiesz na kieliszek wina i pizzę?

Brunetka spojrzała na mnie najpierw zaskoczonym spojrzeniem, a później w jej oczach znalazł się chłód.

– Wracam do domu. Nie będę z tobą jadła.

– Nie, nie kochanie. Miałem na myśli: “co powiesz na zamówienie mi pizzy i przyniesienie wina?”. No ale trudno. Jarvis, zamów mi hawajską.

– Dobrze, sir. Panienka coś sobie życzy?

– Nie, dziękuję.

Dziewczyna zamrugała kilka razy i potarła kącik oka, przez co zauważyłem, że ma czerwone i opuchnięte powieki, a białka przekrwione. Musiała się naprawdę katować.

– Do widzenia – pożegnała się i ze spuszczoną głową chciała mnie wyminąć, ale przystanęła, gdy po korytarzu poniósł się donośny, męski głos.

– Moi drodzy, midgardcy przyjaciele!!

Zaskoczona Hollywood podniosła głowię, a na jej twarzy wykwitł radosny uśmiech.

– Wreszcie coś miłego – mruknęła do siebie, ale usłyszałem to. Podążyła w stronę Thora, którego poznałem po głosie nawet bez odwracania się.

– Thorze, jak miło cię widzieć!

Zakląłem, zastanawiając się, po co on tu przychodzi. Znudziło mu się już w Asgardzie? Naprawdę nie miał co robić jako przyszły król, tylko musiał mi tu zawracać dupę?

Odwróciłem się na pięcie. Wtedy puścił Hollywood z uścisku i podążył do mnie dumnym, długim krokiem, który zawsze mnie irytował. Uśmiechnięty od ucha do ucha, oczywiście. Jakbyśmy byli jakimiś przyjaciółmi. Moja współpracownica przyszła zaraz za nim.

– Jak miło was widzieć – powiedział, klepiąc mnie w ramię. Odepchnąłem jego rękę, ale Thor to zignorował.

– Choć muszę przyznać – dodał – że oboje wyglądacie nie najlepiej. Czy coś złego się stało w Midgardzie? Płakałaś?

– Co? Niee… – zaprzeczyła Hollywood natychmiast, choć bez przekonania. – Sporo pracy, wiesz, jak to jest. Dopiero wróciłam z urlopu, muszę się z powrotem przyzwyczaić do zarwanych nocy.

Thor pokiwał głową, nieprzekonany.

– Co ty tu robisz? – usłyszałem ciche pytanie brunetki.

Przyszły władca Asgardu zwiesił głowę na chwilę, przybierając poważny wyraz twarzy.

– Niestety, nie przynoszę dobrych nowin, przyjaciele. Przybyłem do Nicolasa. Na Lokiego spadła kara śmierci – powiedział załamany głosem.

– O Boże – szepnęła Hollywood ze współczuciem. – I to już ostateczne?
Thor pokiwał głową.

Wywróciłem oczami. Nareszcie pozbędziemy się choć jednego problemu raz na zawsze, a im było przykro! Powinniśmy świętować; myśleć o tym, ile żyć przez to uratujemy.

– Egzekucja odbędzie się jutro – dodał bóg. – A wkrótce po niej moja koronacja.

– Jestem geniuszem! – krzyknąłem tak, by wszyscy w tym budynku mogli mnie usłyszeć.

Hollywood wywróciła oczami, a Thor spojrzał na mnie zaciekawiony. Uśmiechnąłem się zwycięsko.

– Jutro jest sobota. Jesteśmy prawie w komplecie i mamy dwa powody do świętowania. Jarvis! – zwróciłem się do mojego lokaja – powiadom wszystkich ludzi, których mam na fejsie, że widzimy się jutro na imprezie. Tylko nie pirata. Jego nie chcę.

– Jakiej imprezie?! – Hollywood zrobiła wielkie oczy i złapała się za głowę.

– Tej, którą jutro zorganizuję, kotku.

Jęknęła przeciągle, a ja uśmiechnąłem się zadowolony z siebie.

Holly McCarter

Na początku, kiedy dowiedziałam się o przyjęciu organizowanym w Stark Tower, nie zamierzałam się na nie wybierać. Nawet nie brałam tej opcji pod uwagę.

Co więc się stało, że teraz snułam się jak duch z kieliszkiem w ręku po sali z DJ-em, obserwując tańczących i pijących ludzi? No cóż, nic, czego nie można by się spodziewać. Chris tak bardzo chciała tu przyjść, ale bała się sama; Steve i Thor też nalegali, żebym pojawiła się choć na godzinkę, więc nie mogłam ich zawieść. A w szczególności Christeen. Tak rzadko wychodziła na jakiekolwiek imprezy, że nie mogłam jej tego odebrać.

Sala nie była specjalnie duża – idealna, żeby pomieścić nas wszystkich, średni tłumek. Parkiet taneczny znajdował się o poziom niżej od normalnej podłogi, gdzie stał podest DJ-a, barek i fotele. Kiedy tylko zobaczyłam, że Stark siedzi na jednym z nich samotnie, nawet bez kieliszka ani butelki, aż przystanęłam, przez co Chris na mnie wpadła. Odwróciła głowę w stronę, w którą ja patrzyłam, i zmrużyła oczy. Nachyliła się do mojego ucha.

– Czy to nie jest…? – zaczęła podniesionym głosem, żeby przekrzyczeć hałas pląsającej muzyki.

– ...największy imprezowicz i buc, jakiego znam? Taaa…

– Na pewno nie ma ponurego brata bliźniaka?

Uśmiechnęłam się półgębkiem z kiepskiego żartu.

Dziwne, że siedział sam i to bez alkoholu, wpatrując się z rezygnacją w bawiący się tłum. Sam wyprawił tę imprezę i zwołał wszystkich. A teraz nawet w niej nie uczestniczył? Coś było nie tak.

Na przykład to, że zrobiło mi się przykro. Nie powinno. W pewnym stopniu go nienawidziłam. Zachowywał się wobec mnie naprawdę podle, ale teraz niespodziewanie pojawiły się wątpliwości. Bez Pepper na pewno czuł się samotny, więc tylko na mnie odreagowywał… na wszystkich, którzy byli w pobliżu. Może potrzebował tylko trochę towarzystwa i rozmowy?

– Zaczekaj, sprawdzę, o co chodzi – powiedziałam do Chris i ruszyłam w stronę sofy, na której spoczywał Tony. Gdy tylko podeszłam do jego zasięgu głosu, nie patrząc na mnie, oznajmił:

– Jeśli przyszłaś mnie denerwować, to lepiej wracaj, gdzie stałaś.

Mimo wszystko podeszłam i przysiadłam na skraju mebla. Najgorsze było to, że nie wiedziałam, jak w ogóle mogę go pocieszyć. Nagle podniósł rękę i wyjął mi kieliszek z dłoni. Wypił do dna i wystawił puste naczynie w moją stronę.

– Przydaj się na coś i dolej, tylko czegoś lepszego.

– Nie jestem twoją służącą, Tony – odparłam spokojnie.

Cóż, przynajmniej wiedziałam, że nie miał alkoholowstrętu, tylko był zbyt leniwy, żeby wstać i wziąć jakiegoś drinka.

– Przyszłam zapytać, czy dobrze się czujesz… nie wyglądasz, jakbyś miał ochotę na zabawę.

Posłał mi takie spojrzenie spod uniesionych brwi, że tylko czerwone światło i półmrok tu panujące zdołały zakryć mój rumieniec.

– Czy dobrze się czuję? A wyglądam? Nie pieprz głupot. Czego chcesz?

Otworzyłam usta i zawahałam się.

– Nie widzisz, że próbuję ci pomóc? W końcu stanie ci się krzywda, a Pepper sobie tego nie wybaczy.

– Pepper ma w dupie, co się ze mną dzieje.

Przewróciłam oczami. Stark zachowywał się i mówił jak małe dziecko. Oczywiście, on też był tu częściowo pokrzywdzony, ale mógłby się przestać zachowywać jak męczennik albo jakby robił światu łaskę, że w ogóle jeszcze żyje. Zamiast tego powinien wziąć się w garść i zawalczyć o miłość swego życia! Jak mężczyzna!

– Tak, na pewno nie obchodzi ją mężczyzna, z którym tak wiele przeżyła.

– Odeszła. To dość jednoznaczne. Ma mnie dość.

Skrzywiłam się z irytacją.

– Wiesz, mam dziwne wrażenie, że nawet mówiąc o Pepper, myślisz tylko o sobie. Nie jesteś pępkiem świata. Inni też mają uczucia. Odeszła, bo miała powód. A ty zamiast przepraszać, chlejesz od świtu do zmierzchu.

Powiedziawszy to, wstałam z godnością i odeszłam, jednak ku mojemu zdziwieniu Christeen zniknęła. Obróciłam się kilkukrotnie, szukając w tłumie choćby skrawka białej sukienki, w którą ubrana była moja przyjaciółka, choćby mignięcia jej kasztanowych włosów upiętych w kok. Po chwili ją znalazłam, siedzącą przy barze i gawędzącą z Jane, dziewczyną Thora.

Tak naprawdę nigdy wcześniej nie miałam okazji poznać Jane Foster osobiście. Wiedziałam o niej jedynie z opowieści Thora, oczywiście trochę podkoloryzowanych, oraz z kilku artykułów w gazetach. Była jakimś naukowcem czy czymś...

Stwierdziłam, że nie będę im przeszkadzała i skorzystam ze świeżego powietrza, ponieważ zmęczenie i migrena dały mi się we znaki. Wygładziłam granatową, rozkloszowaną spódnicę i wyszłam z sali. Skierowałam się jasnym korytarzem prosto na ciemny balkon, o którym niewiele osób miało pojęcie. Podeszłam do krawędzi i oparłam się o lodowatą barierkę, przymykając oczy z ulgą. Chłodny wiatr wywołał gęsią skórkę, ale i przyjemnie otrzeźwił mój umysł. Westchnęłam.

Minęło dopiero pół godziny, od kiedy tu jestem, a ja już mam dosyć. Jak długo jeszcze będę musiała marnie udawać, że dobrze się bawię? Ignorować narastający ból głowy i powieki opadające ze zmęczenia, obciążone makijażem smoky eye? To nie miało żadnego sensu. Nawet nie widziałam tutaj Steve’a, jedynie Thor mignął mi kilka razy u boku Jane. Natasha też nie wróciła jeszcze z misji, Bruce odmówił przyjścia, a Clint… nawet nie wiedziałam, czy tu był. Równie dobrze mógł siedzieć teraz w domu z dzieciakami.

Ponownie westchnęłam, zwieszając głowę.

– Nie przeszkadza pani moja obecność?

Na niespodziewany dźwięk obcego, męskiego głosu aż podskoczyłam. Odwróciłam się w poszukiwaniu jego źródła i w cieniu dopatrzyłam się siedzącego na ławce mężczyznę. Jego sylwetka była ledwo widoczna, więc nic dziwnego, że wcześniej go nie dostrzegłam.

– O mój Boże, przepraszam, nie sądziłam, że ktoś tu jest. Jeśli pan chce, to sobie pójdę. Nie chcę przeszkadzać.

Wskazałam niepewnie na drzwi, ale mężczyzna machnął ręką.

– To żaden problem. Nie przeszkadza pani.

Wstał niespiesznie i płynnie, a potem podszedł do mnie, pokazując się w pełnej okazałości.

Był szczupły i dużo wyższy, niż na pierwszy rzut oka. Miał czarne, stojące dzięki żelowi włosy i smukłą twarz o prostym nosie. Sprawiał wrażenie kogoś ważnego, ale też przyjaznego. Oparł się o barierkę obok mnie i zagaił:

– Nie wie pani, gdzie jest w tym budynku wejście do podziemnych pięter? Tylko nie windą, ale schodami? Umówiłem się tam z pewną znajomą, która tu pracuje, ale tyle tutaj korytarzy i drzwi, że wie pani… ciężko trafić. – Zaśmiał się krótko.

Uśmiechnęłam się.

– To jest… wie pan, ciężko to wyjaśnić. Lepiej pana zaprowadzę. Znam ten budynek bardzo dobrze.

Ruszyłam do wyjścia, a mężczyzna za mną.

– Nie chcę sprawiać kłopotu – zawahał się.

– Nie ma problemu!

Wyszliśmy na korytarz i ruszyliśmy do windy.

– Pracuje pani tutaj? – pół stwierdził, pół zapytał, nawiązując chyba do tego, co powiedziałam wcześniej.

– Niestety – zaśmiałam się.

Dotarliśmy do windy w milczeniu. Kliknęłam przycisk na parter i kątem oka sprawdziłam w lustrze, jak wyglądam. Mężczyzna splótł ręce o smukłych palcach za plecami.

– Może i nieźle płacą, ale wie pan chyba, jaki jest Tony Stark – stwierdziłam, byle przerwać niezręczną ciszę. – Gazety nie kłamią co do wszystkiego. Trudno z nim współpracować. Jest bardzo uparty i… lubi sobie wypić.

– Rozumiem. Mój brat też taki był.

– I co się stało?

Mężczyzna zawahał się.

– Przepraszam – zreflektowałam się. – Może nie powinnam pytać.

– Nasze drogi po prostu się rozeszły. Nie miałem zamiaru żyć w jego cieniu, zapomniany.

Pokiwałam głową, a winda dalej sunęła w dół. Po drodze wsiadła do niej jedynie jedna kobieta, która wysiadła kilka pięter niżej. Gdy wreszcie dotarliśmy na parter, wyszłam z windy jako pierwsza.

– Dalej trzeba iść prosto do końca korytarza, a potem w lewo. Na końcu są dwuskrzydłowe drzwi, przy których stoi jeden ochroniarz, pewnie Peter. Powiesz mu, że przyszedłeś do tej znajomej i powinien cię wpuścić. A jak nie, to powiedz, że jesteś ode mnie. Holly McCarter.

– Holly McCarter. Zapamiętam. – Mężczyzna pokiwał głową. – Dziękuję ci bardzo.

Mrugnął do mnie nonszalancko i odszedł. Chciałam z powrotem wejść do windy, ale ta zamknęła się tuż przed moim nosem. Uśmiechnęłam się do siebie, przycisnąwszy guzik na ścianie. Ten facet wydawał się naprawdę sympatyczny i dobrze wychowany, a przy tym był wyjątkowo przystojny… w duchu zaczęłam żałować, że to nie ja byłam tą “znajomą”, z którą spotykał się w tak ustronnym miejscu. Ale nie ma tego złego! Na górze na pewno czekała na mnie już Christeen. Pewnie czuła się beze mnie trochę nieswojo wśród tych wszystkich ludzi i hałasu…

Nagle mój telefon zadzwonił krótko, więc wyjęłam go z torebki na ramię. Wyświetliłam sms’a od Chris.

“gdzie jestes? omija cie najlepsza zabawa! Thor uczy sie lamancow jezykowych! hahahaha xddd”

To by było na tyle z jej samotności i zagubienia.

Schowałam telefon do torebki, a po kilku minutach z powrotem byłam na górze. Weszłam w pląsający tłum spoconych ludzi i odszukałam wzrokiem moją przyjaciółkę, która siedziała na blacie baru w tym samym miejscu co wcześniej, zwijając się ze śmiechu. Obok niej zauważyłam Jane oraz szerokie bary Thora, na które falami opadały blond włosy. Przecisnęłam się do nich, prawie się śmiejąc od samego widoku wykrzywionej Chris szczerzącej zęby, po której policzkach płynęły łzy.

– Cześć – przywitałam się.

Na mój widok okrągła twarz Thora pojaśniała.

– Ach, Holly! Moja druga ulubiona Midgardga!

Rozłożył szeroko umięśnione ramiona, po czym zamknął mnie w mocnym choć ostrożnym uścisku, unosząc nad ziemię.

– No wiesz? Druga? – prychnęłam, klepiąc go po plecach.

Postawił mnie i wskazał niedbale na Jane.

– Przy niej nie mogę przyznać, że pierwsza, bo strzeli focha. – Odwrócił się do niej. – Tak? Focha?

Jane pokiwała głową.

– Tak. Ale nie odwracaj kota ogonem! – Trzepnęła go lekko w tył głowy (musiała unieść się na krześle, żeby go dosięgnąć). Thor zaśmiał się.

– Tak źle i tak niedobrze.

– Powinieneś jeszcze ode mnie dostać, że nie jestem pierwsza – wtrąciła Chris. – Masz szczęście, że nie gustuję w sadyzmie.

Zaśmialiśmy się.

Jane jak zwykle miała na sobie nieznaczny makijaż, jedynie lekko podkreślone oczy, za to grube loki na jej głowie nie były dla niej typowe. Choć trzeba przyznać, że wyglądała w nich zniewalająco. Do tego jeszcze czerwona sukienka z dekoltem w kształcie serca, która podkreślała jej biust i talię. Zdecydowanie nie wyglądała w niej na grzecznego naukowca-kujona.

***

Dochodziła północ, kiedy to się stało.

Koszmar.

I to jeden z gorszych.

Chris stała właśnie obok DJ-a, prosząc go o puszczenie jej ulubionej piosenki, a ja siedziałam na kanapie obok, zastanawiając się, czy nie wracać do domu. Thor i Jane tańczyli po drugiej stronie pomieszczenia, a Steve zamawiał sobie, mi i Christeen drinki.

Nagle wszystko ucichło.

Pierwszą moją myślą było, że jakimś cudem straciłam słuch. Przeraziłam się nie na żarty, ale po chwili wszyscy na parkiecie stanęli nieruchomo i skierowali wzrok na DJ-a. Uspokoiłam się, lecz nie na krótko.

Za całym tym DJ-owym sprzętem nie stał młody chłopak w słuchawkach… tylko czarnowłosy mężczyzna… ten sam, którego zaprowadziłam do schodów

Wypinał pierś dumnie, w dłoni trzymając berło ze świecącym błękitnym blaskiem kamieniem na jego czubku. Drugie ramię owinął wokół szyi Chris, przyciskając ją do swojej klatki. Widziałam, jak po jej policzkach razem z tuszem spływają wielkie łzy. Widziałam, jak próbuje się uwolnić i zaczerpnąć wdech. Widziałam niemal dziecięce przerażenie w jej wielkich oczach.

– Wpadłem się przywitać, braciszku. – Uśmiechnął się, aż przeszedł mnie dreszcz. – Nie musiałeś się tak starać, żeby jeszcze wyprawiać dla mnie przyjęcie powitalne.

Od razu stało się dla mnie jasne, że tym mężczyzną był Loki.

Gdzieś z boku usłyszałam ciężkie uderzenie i kątem oka zauważyłam, że to Stark spadł z podwyższenia, chyba biegnąc Christeen na ratunek.

Nie miałam zamiaru czekać aż wytrzeźwieje.

Pieprzony bóg-psychopata miał moją najlepszą przyjaciółkę.

NAJLEPSZĄ.

PSIÓŁKĘ.

Złapałam pusty kieliszek stojący na stoliczku obok i bez wahania cisnęłam nim w boga.

Spudłowałam, oczywiście, ale udało mi się odwrócić na siebie jego uwagę. Nasz wzrok spotkał się; w jego lodowato błękitnych oczach błysnęło zaskoczenie.

– Puść ją, idioto.

Zanim zdążył odpowiedzieć, rzuciłam się na niego z pazurami. Zdążyłam tylko usłyszeć krzyk Thora:

– Holly, nie!!!

...zanim Loki puścił moją przyjaciółkę, z dziecinną łatwością i gracją uniknął mojego natarcia, po czym złapał mnie od tyłu w pasie i przyłożył ostry czubek berła do gardła. Chris upadła na ziemię, szlochając niekontrolowanie i zwinęła się w kłębek.

– Ach… moja przyjaciółka Holly. Nie spodziewałem się po tobie takiej odwagi, naprawdę. Ale to nawet lepiej… nawet lepiej. Thorze! Daję ci tylko jedno ostrzeżenie. Jeśli zaczniesz jakiekolwiek gierki albo będziesz próbował mnie odnaleźć, ona zginie. Boleśnie. Zanim w ogóle zdążysz mrugnąć. – Odwrócił się razem ze mną w bok. – Ty też, Kapitanie. To dotyczy całej waszej śmiesznej grupki.

A potem tak po prostu wyszedł, ciągnąc mnie za sobą niczym żywą tarczę.

Najważniejsze, że Chris była bezpieczna.

Oby Steve dobrze się nią zaopiekował.

> Następny rozdział! <

 

W tym rozdziale wreszcie coś zaczęło się dziać! Chyba aż tak długo czekać nie musieliście, co? Tylko trzy części... xd
Możecie pisać, jak się podobało i czy opłacało się czekać. A może macie jakieś uwagi? Któraś scena jak dotąd wyróżniła się na tyle, że jest Waszą ulubioną? Co sądzicie o zachowaniu Starka i o tym, że nie podjął żadnej próby odzyskania Pepper? Winicie go czy raczej bronicie?
Zapraszamy do komentowania :)